ALONE
Berd Eichinger - Der Baader Mainhof Komplex
Η νέα ταινία για την οργάνωση RAF των 70s στη Γερμανία προσεγγίζει με περίεργο τρόπο (όχι όμως αδιάφορο...) την τρομοκρατία ως ένα μύθο σεξουαλικής απελευθέρωσης.
H ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη Uli Edel (Body of evidence, η ατυχής ταινία με τη Madonna) περιγράφει πιστά και με θρησκευτική ευλάβεια τις πράξεις της τρομοκρατικής οργάνωσης που συντάραξε τη Δυτ. Γερμανία στα 70s, και πήρε το όνομα των αρχηγών της, Τόμας Μπάαντερ & Ούλρικε Μάινχοφ.
Το σύμπλεγμα Μπάαντερ -Μάινχοφ ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση, χωρίς flashbacks από τα χρόνια της διαμαρτυρίας των 60s στις πρώτες πράξεις βίας και την full scale τρομοκρατία. Παράλληλα, διανθίζει τις εικόνες με επίκαιρα της εποχής.
Ωστόσο, παρά την ιστορική ακρίβεια (κάτι για το οποίο καυχιέται ο παραγωγός της ταινίας, Bernd Eichinger) η ταινία δεν προβάλλει τόσο τα κίνητρα όσο τις βίαιες πράξεις της ταινίες σε συνεχή ρυθμό, χωρίς ανάσα. Η βία κυριαρχεί στην ταινία.
Στις αρετές της ταινίας το κλίμα της Γερμανίας, με ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού να συμπαθούν την δράση της RAF (φαίνεται στις σκηνές της δίκης). Επίσης, η πορεία της Μάινχοφ, που από αξιοσέβαστη αριστερή δημοσιογράφος γίνεται αρχηγός (και θύμα) της πιο επικίνδυνης ευρωπαϊκής τρομοκρατικής οργάνωσης.
Η ταινία κατόρθωσε να εξοργίσει στη Γερμανία τόσο τους συγγενείς των θυμάτων (τα οποία παίζουν ρόλο κομπάρσου στην ταινία) όσο και την κόρη της Ούλρικε Μάινχοφ. Ωστόσο, αν εξαιρέσεις την ακατάπαυστη βία (περίπου για 150 λεπτά!), είναι μια ταινία που βλέπετε.
ΠΗΓΗ: http://antipera-oxthi-culture.blogspot.com/
H ταινία του Γερμανού σκηνοθέτη Uli Edel (Body of evidence, η ατυχής ταινία με τη Madonna) περιγράφει πιστά και με θρησκευτική ευλάβεια τις πράξεις της τρομοκρατικής οργάνωσης που συντάραξε τη Δυτ. Γερμανία στα 70s, και πήρε το όνομα των αρχηγών της, Τόμας Μπάαντερ & Ούλρικε Μάινχοφ.
Το σύμπλεγμα Μπάαντερ -Μάινχοφ ακολουθεί μια γραμμική αφήγηση, χωρίς flashbacks από τα χρόνια της διαμαρτυρίας των 60s στις πρώτες πράξεις βίας και την full scale τρομοκρατία. Παράλληλα, διανθίζει τις εικόνες με επίκαιρα της εποχής.
Ωστόσο, παρά την ιστορική ακρίβεια (κάτι για το οποίο καυχιέται ο παραγωγός της ταινίας, Bernd Eichinger) η ταινία δεν προβάλλει τόσο τα κίνητρα όσο τις βίαιες πράξεις της ταινίες σε συνεχή ρυθμό, χωρίς ανάσα. Η βία κυριαρχεί στην ταινία.
Στις αρετές της ταινίας το κλίμα της Γερμανίας, με ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού να συμπαθούν την δράση της RAF (φαίνεται στις σκηνές της δίκης). Επίσης, η πορεία της Μάινχοφ, που από αξιοσέβαστη αριστερή δημοσιογράφος γίνεται αρχηγός (και θύμα) της πιο επικίνδυνης ευρωπαϊκής τρομοκρατικής οργάνωσης.
Η ταινία κατόρθωσε να εξοργίσει στη Γερμανία τόσο τους συγγενείς των θυμάτων (τα οποία παίζουν ρόλο κομπάρσου στην ταινία) όσο και την κόρη της Ούλρικε Μάινχοφ. Ωστόσο, αν εξαιρέσεις την ακατάπαυστη βία (περίπου για 150 λεπτά!), είναι μια ταινία που βλέπετε.
ΠΗΓΗ: http://antipera-oxthi-culture.blogspot.com/
